شعری از پروین اعتصامی

سیر، یک روز طعنه زد به پیاز

 
سیر، یک روز طعنه زد به پیاز        که تو مسکین چقدر بد بوئی
گفت، از عیب خویش بی‌خبری     زان ره از خلق، عیب میجوئی
گفتن از زشتروئی دگران              نشود باعث نکوروئی
تو گمان میکنی که شاخ گلی       بصف سرو و لاله میروئی
یا که همبوی مشک تاتاری          یا ز ازهار باغ مینوئی
خویشتن، بی سبب بزرگ مکن     تا هم از ساکنان این کوئی
ره ما، گر کج است و ناهموار        تو خود، این ره چگونه میپوئی
در خود، آن به که نیکتر نگری        اول، آن به که عیب خود گوئی
ما زبونیم و شوخ جامه و پست      تو چرا شوخ تن نمیشوئی

نشانی(سهراب سپهری)

"خانه دوست کجاست؟"
در فلق بود که پرسید سوار
"خانه دوست کجاست؟"
در فلق بود که پرسید سوار.
آسمان مکثی کرد.
رهگذر شاخه نوری که به لب داشت به تاریکی شن‌ها بخشید
و به انگشت نشان داد سپیداری و گفت: 

"نرسیده به درخت،
کوچه باغی است که از خواب خدا سبزتر است
و در آن عشق به اندازه پرهای صداقت آبی است
می‌روی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ، سر به در می‌آرد،
پس به سمت گل تنهایی می‌پیچی،
دو قدم مانده به گل،
پای فواره جاوید اساطیر زمین می‌مانی
و تو را ترسی شفاف فرا می‌گیرد.
در صمیمیت سیال فضا، خش‌خشی می‌شنوی:
کودکی می‌بینی
رفته از کاج بلندی بالا، جوجه بردارد از لانه نور
و از او می‌پرسی
خانه دوست کجاست."
خانه دوست کجاست

Poem name : THE ADDRESS
The rider asked in the twilight “Where is the friend’s house?”

The rider asked in the twilight “Where is the friend’s house?”
Heaven paused
The passerby bestowed the flood of light on his lips to darkness of sands
And pointed to a poplar and said:

“Near the tree
Is a garden-line greener than God’s dream?
Where love is bluer than the feathers of honesty
Walk to the end of the lane, which emerges from behind puberty
Then turn towards the flower of solitude
Two steps to the flower
Stay by the eternal mythological fountain of earth where a transparent fear will visit you
In the flowing intimacy of the space you will hear a rustling sound
You will see a child
Who has ascended a tall plane tree to pick up chicks from the nest of light?
Ask him
Where is the friend’s house?
Where is the friend’s house?